+ در گذشته و هنگام خدمت در گروه در مواردی با غرض ورزی شخصی کار کرده ام . مثلا در جلسه اداری با رایزنی هایی که با اعضاء قدیمی داشتم به ناحق؟ موجب انتخاب یا انتخاب نشدن شخصی شده ام .
+ در گذشته گاهی وقتها به دلیل اینکه نتوانستم در تصمیم گیری ها اعمال نظر شخصی کنم ، گروه را موقتا ترک کرده ام و به وجدان گروه توجهی نکردم .
+ متاسفانه در مواردی در انتخاب خدمتگذاران کم توجهی کرده ام و مثلا چون فلانی کاندید را تایید کرده بوده من هم به او رای دادم و بعدا آن شخص نتوانسته خدمت خود را درست انجام دهد .
+ متاسفانه در مواردی پیش آمده که شخص تازه واردی ( یا کسی که پاکی اش کمتر از ما بوده ) نظری داده و من حرفش را قبول داشته ام اما به خاطر پاکی کمترش به حرفش اهمیتی نداده ام .
+ درگذشته با اینکه اشخاص واجد شرایطی برای خدمت بودند ، باز هم خودم را برای خدمت کاندید می کردم و معمولا اعضاء به من رای می دادند!
+ قبل از پیوستن به انجمن اجازه نمی دادم کسی در تصمیم گیری های من دخالت کند . در واقع هیچ وقت با کسی مشورت نمی کردم چون خودم را عقل کل می دانستم . اگر وظیفه و کاری داشتم می خواستم همیشه خودم انجامش بدهم . در واقع به کسی اعتماد نداشتم و اجازه اشتباه کردن به دیگران را نمی دادم .
+ در مورد مسایل اطرافم بی تفاوت بودم ، مگر آنجا که به رای و نظر من عمل می کردند . من همه چیز را سفید و سیاه می دیدم ... شما یا دشمن من بودید یا دوست من . اگر دوستم بودید حق نداشتید در مورد من هیچ گونه قضاوت و اظهار نظر منفی داشته باشید! باید بدون چون و چرا از همه اعمال من حمایت می کردید . دشمنان هم که تکلیفشان روشن بود! ...
خیر . این سنت در خانواده و اجتماع هم ، موثرترین کاربرد را دارد . وقتی اعضاء خانواده و گروه یا اجتماع بتوانند بدون ترس از قضاوت دیگران یا طرد شدن و مجازات نظرات خود را آزادانه بیان کنند به جامع ترین آگاهی می رسیم و اگر همه اعضاء نامبرده ، دارای حق رای مساوی باشند ، مسلما بهترین نتایج ممکن را خواهیم داشت .
بله . در قدم دوم ما به این باور رسیدیم که یک نیروی برتر می تواند سلامت عقل را به ما بازگرداند . در سنت دوم هم تسلیم مرجع نهایی که همان وجدان گروه باشد می شویم یعنی نیرویی برتر از خودمان ، حتی اگر بدانیم که گروه اشتباه می کند ( البته وظیفه داریم آگاهی لازم را به گروه بدهیم ولی در نهایت باید تسلیم رای گروه شویم و اجازه اشتباه کردن را به گروه بدهیم ، زیرا از این راه است که گروه رشد می کند .
سنت دوم تاکید می کند که در انجمن ما فقط یک راه برای تصمیم گیری وجود دارد و آن مراجعه به خرد جمعی گروه است . این به این معنی است که هیچ یک از خدمتگذاران ما ( در سطح گروه ، ناحیه ، کمیته کشوری و قاره ای و جهانی ) حق اعمال نظر شخصی در تصمیم گیری ها ندارند . در تصمیم گیری ها هیچ فرقی بین شخص تازه وارد و اعضاء قدیمی و خدمتگذار نیست و همه به اندازه مساوی حق رای دارند . البته فراموش نکنیم وجدان گروهی که در اینجا از آن صحبت می شود طبق اصول انجمن ، اعضاء آن باید دوازده قدم را کار کرده باشند و جبران خسارت قدم نهم را انجام داده باشند . در ضمن داشتن حق رای مساوی برای به حاشیه راندن اعضاء باتجربه نیست . اگر احساس کنیم که الان گروه تصمیم اشتباهی می گیرد وظیفه داریم بدون فوت وقت گروه را روشن کنیم ، اما حق نداریم بر روی حرفمان پا فشاری کنیم و با ابزاری که در اختیار داریم اعمال نظر کنیم . وظیفه ما فقط آگاهی دادن است و بس . این نکته در مورد راهنماها و رهجویانشان بیشتر صدق می کند . وظیفه راهنما است که رهجویانش را توجیه کند تا در جلسات اداری از رای او کورکورانه پیروی نکنند و خودشان به حرفهای موافق و مخالف گوش بدهند و سپس رای بدهند .