در گذشته من مسئولیت ناپذیر ، علاقمند به تجربه همه چیز ( می خواستم هر کاری را تا آخرش بروم ) ، خیلی کم حرف ( از صحبت در جمع می ترسیدم ) ، گوشه گیر ( همیشه فکر میکردم با بقیه آدمها فرق دارم ) ، عدم توانایی برای تصمیم گیری درست و منطقی ( نداشتن اراده کافی برای اجرای تصمیمات ) ، گاهی زود باور ، اما در بیشتر موارد بسیار شکاک ( تا چیزی را به چشم خودم نمی دیدم باور نمی کردم ) ، گاهی خیلی زود راجع به چیزی قضاوت می کردم ( بدون تحقیق و بررسی کافی ) ، خود کم بین ، خیال پرداز و رویایی افراطی ، و از همه مهمتر تجربه را تجربه کن بودم ! یعنی همیشه فکر میکردم این دفعه میتوانم کار خلافم را طوری انجام بدهم که آب از آب تکان نخورد!؟...
اصل صداقت مهمترین اصل روحانی برنامه بهبودی است . با کار کردن قدمها ما کم کم از انکار خارج میشویم و همانطور که شخصیت کاذبمان را کم کم باور کردیم ، اینبار از آن دور میشویم و خودمان را میتوانیم همانطور که هستیم ببینیم اما هیچ گاه این تصویری که از خودمان میبینیم کاملا واقعی نخواهد بود! چون همانطور که قبلا هم گفتم ما هرگز نخواهیم توانست با آن چیزی که هستیم ( شخصیت واقعیمان ) کنار بیایم ! اما صداقت داشتن این حسن را دارد که بیماریمان را بیشتر میشناسیم و کمتر گول آن را میخوریم...