در گذشته موادمخدر، سیگار، پرخوری، سکس، کار کردن و ... به طور کلی تعادلی در استفاده از امکانات و توانایی هایم نداشتم!
کنترل کردن از شاخه های مهم بیماری ماست . ما باید بدانیم که فقط آدمهای عادی میتوانند از آن در زندگی استفاده کنند! آدم عادی و متعادل کسی است که از نظر فکری عاطفی و احساسی میانه رو باشد. امیدوارم به این درک رسیده باشید که ابزار کنترل بدرد من و شما نمیخورد! چون به خاطر سو ءاستفاده از آن قابلیت استفاده اش را از دست داده ایم! آدم عادی و متعادل از کنترل کردن برای ایجاد تعادل بیشتر استفاده میکند ولی نتیجه استفاده از این ابزار برای ما فاجعه بار است و ما را وارد چرخه نابودی میکند! ما باید عمیقا بپذیریم که در استفاده از کنترل مثل مواد مخدر عجز داریم و این عجز هرگز از بین نمیرود!
اعتیاد بیماری خانوادگی است و گرایش به کنترل کردن و اعمال کنترل در خانواده مبتلا به اعتیاد امری عادی به شمار میرود! بچه ها در این گونه خانواده در سنین بسیار کم برای جلوگیری از پاشیده شدن خانواده هر کدام رلی را به عهده میگیرند تا خلاء ناشی از ترسهای خود از آینده را با این کار پر کنند! وقتی احساس میکنند میان والدینشان شکرآب شده یکی از بچه ها کارهای خانه را انجام میدهد دیگری با لوده بازی و ادا درآوردن سعی میکند خودش و سایرین را از اصل ماجرا دور کند! (از مشکلی که در خانواده وجود دارد) ممکن است حتی برخی از این بچه ها به روشهای بسیار خطرناکی مثل خودکشی متوصل بشوند تا به اصطلاح روی رفتار پدر و مادرشان تاثیر بگذارند! ( این روش در اجتماع هم دیده میشود با ناهنجاری های مختلف).
متاسفانه زیر بنای فکری خانواده معتاد ترس است و رد پای آنرا در تمام کارهایشان میتوان دید.مثلا ازدواج کردن در این گونه خانواده ها به خاطر ترس از تایید نشدن توسط والدین و یا فامیل است. بچه دار شدن به خاطر ترس از حرفهای مردم در مورد نازایی یا مردانگی نداشتن زوجین است. و معمولا به خاطر این است که این گونه پدر و مادرها به اصطلاح دنبال عصای دوران پیری هستند! در این گونه خانواده ها حتی عبادت کردن هم به خاطر ترس از پدر و مادر یا اجتماع و خداست!
در خانواده سالم همه اینها برعکس است. آنها اعتقاد دارند این جهان خدایی دارد و او حساب همه چیز را کرده و بهترین کنترل را بر روی همه چیز دارد. وظیفه پدر و مادر در این گونه خانواده ها ایجاد یک آشیانه گرم و امن برای فرزندان است. آنها بدون کنترل مستقیم فقط نقش حامی را دارند! در این خانواده ها ترس جایی ندارد و اگر هم باشد منطقی است. آنها اعتقاد دارند در بهترین شرایط نیمی از موفقیت، بستگی به لطف و نظر خداوند دارد و فقط پنجاه درصد موفقیت در دست آنهاست! آنها سهم خود را به خوبی انجام میدهند و برای بقیه دعا میکنند ( در واقع نتیجه را به خدا واگذار میکنند).
کنترل کردن با خود خشونت می آورد. یعنی به جای تمرکز بر روی حل مشکل توجه ما بر روی کنترل طرف مقابل و قبولاندن حرفمان به اوست! در انجام این کار هر اتفاق ناخوشایندی ممکن است روی دهد! وقتی دنبال نتیجه دلخواه هستیم یعنی داریم کنترل میکنیم!
در دعای آرامش از خداوند میخواهیم قدرت رهاکردن آنچه را که نمیتوانیم انجام بدهیم به ما بدهد. از او میخواهیم به ما قدرت انجام وظیفه و اجرای سهم مان را بدهد. تسلیم شدن و رهاکردن آنچه که سهم ما نیست،مهمترین هدف برنامه بهبودی است. ما برای بهبود یافتن از بیماریمان راهی نداریم بجز رها کردن آنچه که به ما مربو ط نمیشود! و این کار را در قدم سوم آگاهانه شروع خواهیم کرد.
سلام هومن عزیز
از بلاگ های به روز شده دیدمت
نمی دوم بلاگ به این پر محتوایی چرا جای نظراتش خالیه
واقعا واسم بلاگ مفیدیه دوست دارم که بیام و مطالبتو بخونم همه مطالبت به درد من نمی خوره (اعتیاد) ولی مطالب خوبتم واقعا خوبه
نمی دوم تحصیلاتت در چه زمینه ایه و یا مطالبت وابسته به چه اطلاعاتیه اما هرچی هست دوست دارم که لینک بشی
آخه بحث ما تخصصیه و فقط همدردامون می دونند چی داریم می گیم به همین خاطر هر کسی نمی تونه در مورد پست های این وبلاگ نظر بده ...