بله موقع خرید کردن،برنامه ریزی برای امورخانه (در مواردی که نیاز به همفکری و هماهنگی با همسرم دارد)،در محل کار ( بیشتر کارها را انفرادی انجام میدهم )،در ارتباط با راهنما (گاهی با این که میدانم حرفش کاملا منطقی و درست است ،باز هم کار خودم را میکنم )،در ارتباط با اجتماع ( رفتارم خیلی اجتماعی نیست و هنوز هم وقتی منافع شخصیم به خطر می افتد،خودمحوری میکنم )...
۱- در متن اصلی سوال، کلمه خودخواهی به همراه خود محوری آمده بود. به نظر من خود خواهی خیلی با خود محوری فرق دارد. غریزه خود خواهی در کودکان موجب میشود آنها بتوانند از امکانات و دنیای پیرامونشان برای یادگیری و رشد استفاده کنند(پیدا کردن شخصیت مستقل). در جریان طبیعی عبور از این مرحله،کودکان از حق و حقوق خود و دیگران دردنیا آگاه میشوند .مشارکت کردن را می آموزند و آنرا گسترش میدهند (با احترام گذاشتن به حق و حقوق دیگران وارد گروههای جدیدی میشوند).
۲- اگر این فرایند به موقع صورت نگیرد موجب وابستگی کودکانه فرد به والدینش میشود. متاسفانه متهمین اصلی والدین کودک هستند! اجازه ندادن به کودک برای ماجراجویی و کسب تجربه (در حد طبیعی)،سرکوب کردن احساسات و عواطف طبیعی کودک، فشار آوردن به کودک برای پذیرفتن رل کودک حرف گوش کن، موجب این عقب افتادگی( فکری، عاطفی، احساسی) میشود!
نقش پدر و مادر برای همیشه حمایت سالم از کودکانشان است ،نه کول کردن و به دوش کشیدن آنها! در خانواده سالم کودکان میتوانند با فراغ بال، به جستجوی دنیای اطرافشان بپردازند و کسب تجربه کنند. کسی از آنها توقع ندارد در این سن، مانند آدم بالغ رفتار کنند (به خوبی توسط والدین درک میشوند). آنها توجیح شده اند که، اشتباه کردن،جزء لاینفک هر آدمی است ! مهم این است که از اشتباهات، درس بگیریم و دوباره تکرارشان نکنیم.
۳- ما به عنوان معتاد (یا کسی که مبتلا به بیماری اعتیاد است) قبل از آمدن به برنامه، در عوالم کودکی خود مانده بودیم! (به قول بچه های انجمن دنیای والت دیسنی ) ما می خواستیم همه چیز مال ما باشد! همه در خدمت ما باشند و حاضر نبودیم آنچه را که داشتیم با دیگران قسمت کنیم! اگر با دیگران مشارکت محدود میکردیم ، از ترس پذیرفته نشدن توسط آنها بود، نه از روی عشق و علاقه فردی!
۴- خودمحوری کودکانه ما معمولا تا آخر عمر، با ما میماند. چون خیلی از شخصیت واقعیمان راضی نیستیم و میخواهیم آنرا انکار کنیم! همانطور که قبلا گفتم، مغز بیمار ما، همه چیز را وارونه جلوه میدهد .برای دیدن شخصیت واقعیمان، ناچاریم همه چیز را، از دریچه قدمها نگاه کنیم. از طریق قدمها میتوانیم نواقص شخصیتیمان را، پیدا کرده و به مرور رویشان کار کنیم ( آنها را تعدیل کنیم ).