۱- افتادن مواد در دستشویی ( چند بار ) ، درآوردن و مصرف کردن آن به ناچار ، چون خمار بودم و پولی برای تهیه مجدد مواد نداشتم .
۲- یک روزی که شدیدا خمار بودم و پولی هم نداشتم ، به سختی مواد تهیه کردم و چون وسایل کشیدن (سوزن) نداشتم ( آنموقع یک بسته سنجاق فقط پنجاه تومان بود ) ، ناچارا با یک سرنگ آلوده که با آن تزریق کرده بودند ، مواد مصرف کردم!
۳- در یکی از طرحهای جمع آوری معتادین و قاچاقچیان ، یک روز هشت ساعت تمام ، کل تهران را با حالت خماری دنبال مواد گشتم و دست آخر هم مجبور شدم ترامادول مصرف کنم!
۴- روز دیگری ، به علت خماری و بی پولی حدود صد هزار تومان جنس خانه را سه هزار تومان فروختم و مواد تهیه کردم!!!
۵ - در اواخر مصرفم ، با دوست مصرف کننده ای (با مقدار زیادی مواد مخدر ) رفته بودیم سمت راه آهن تهران - اهواز و مامورین ما را گرفتند . خواست خدا این بود که قبل از دستگیر شدن ، دوستم آنچنان مواد را پرت کند که مامورین نتوانند آنرا پیدا کنند! در نهایت آنها مجبور شدند ما را رها کنند و ما پس از مدتی پرسه زدن ، دوباره برگشتیم همانجا مواد را پیدا کنیم ! با کمال تعجب دیدیم مامورین هنوز در کمین ما هستند! خلاصه با راه و روشی که خاص ما معتادان است ( چند بار زنگ زدیم 110 گزارش های دروغی از وقوع جرم در همان اطراف دادیم ) بلاخره بیسیم مامورین ، آنها را فرا خواند و بدین ترتیب ما توانستیم بعد از نیم ساعت موادمان را پیدا کنیم ، با عجزی که در مقابل مواد مخدر داشتیم هم مجبور به پیدا کردن موادمان بودیم و هم اینکه مجبور بودیم در همان مکان بشینیم و مصرف کنیم!!!
+بارها برای تهیه مواد مصرفیم دروغ گفتم ، دزدی کردم ، کلاهبرداری کردم و تقریبا همه حریم های اخلاقی که فکر می کردم ، به آنها اعتقاد دارم شکستم!
نوشتن و یادآوری دائمی این عجزها (که هر کدام نشان دهنده از دست دادن بخشی از کنترل من بر روی مواد مخدر و بیماریم است ) من را از انکار کردن بیماریم نجات می دهد و من به طور دائم با واقعیت عجزم در مقابل مواد مخدر در تماس هستم .
درک عمیق و سلولی این عجز ، تنها راه حل موجود ، برای رهایی من از اعتیاد به مواد مخدر و اولین قدم برای نجاتم از چنگال بیماری اعتیاد است.