متن اصلی سوال این است: آیا فکر میکنید خداوند شما را همینگونه میپذیرد؟ یا این که باید در شما تعقیراتی پیدا شود تا شما را بپذیرد؟ توضیح دهید:
بله . من الان به این نتیجه رسیده ام که ، خداوند عاشق مخلوقات خود است . عاشق ، هیچ وقت از معشوق خود ایراد ، نمیگیرد و ایراد معشوقش را هم میپوشاند! پس دلیلی ندارد که مرا نپذیرد! من فکر میکنم نقش خداوند در زندگی ما ، در درجه اول آفریننده و دهنده است و در درجه دوم بیننده و شنونده! اما باید مفهوم آفریننده را هم ، در نظر داشته باشیم !
البته یک نکته دیگر هم هست ، درست است که خداوند ما را همینطوری میپذیرد ، اما ما هم باید ، به سوی او حرکت کنیم ... به طور مثال علت آمدن ما به برنامه و دلیل اینکه ما الان داریم ، روی قدمها کار می کنیم ، این است که ، کم کم داریم ، دست از خود محوری برمیداریم و به نیروی برتر (خداوند) نزدیک میشویم . یک جمله معروفی در انجمن هست ، که میگوید: اگر من نخواهم ، حتی خدا هم نمیتواند کمکی به من بکند!