عبور از قدمهای یک و دو ، یک پروسه و فرایند است . هر کدام از آنها میخواهند ، یک نتیجه گیری را ، برای من (ما) رقم بزنند. قدم اول مرا از تضاد ، جنگ و گردن نگرفتن اشتباهاتم آورد به ، اقرار و ناتوانی! قدم اول به من میگوید: ای انسانی که ادعای کنترل جهان را داری! تو از کنترل این یه ذره چیز (مواد) هم عاجز هستی! البته این نتیجه گیری یک روزه اتفاق نیفتاد! مدتها طول کشید تا به اصطلاح من از رو بروم و پوزه ام به خاک مالیده شود! قدم اول به من فهماند که باید کوتاه بیایم و گردنکشی به صلاحم نیست! قدم دوم به من فهماند که من دیوانه ای بیش نیستم و به اصطلاح حسابی گذاشت تو کاسه ما! قدم دوم به من فهماند که این فکری که فکر میکردم خیلی خوب کار میکند و راه حل های بکری دارد دوزار ارزش ندارد! چون بیمار و ناسالم است! دیگر نمیشد زیر حرفم بزنم و یا بعدا حرفم را انکار کنم! من با دست خودم با پاسخ به سوالات قدم ، به این نتیجه گیری رسیدم! بله! با آدم کله خرابی مثل من که ادعای کنترل جهان را دارد ، اما از کنترل خودش هم عاجز است ، باید اینگونه صحبت کرد تا شاید به خودش بیاید! همانطور که قبلا هم گفتم ، فکر من هیچ وقت با من رو راست نیست! من نیاز دارم همیشه دنیا را از درون همین قدم یک و دو نگاه کنم! با بکارگیری این دو قدم اجازه نمیدهم ، بیماری ام شستشوی مغزیم بدهد! و آماده می شوم در قدم سوم اراده و زندگیم را به نیروی برترم بسپارم!