وقتی من بپذیرم که مواد مخدر نمی تواند حلال مشکلات و افکارسرگردان من باشد،بخش اول قدم یک را بر داشته ام. وقتی من اقرار به عجزم را با نوشتن آن، محکمتر میکنم، در واقع میپذیرم که قابلیت استفاده از مواد مخدر را جسمی و روحی از دست داده ام .
تجربه شخصی من میگوید که مواد مخدر نمی تواند مانند اوایل مصرف (دوران طلایی)مرا نشئه کند. به همین دلیل مجبورم هر روز بیشتر مصرف کنم ،یا نوع قویتری از مواد را استفاده کنم .البته به خاطر ورود به دوره آخر اعتیادم،هرگز نمیتوانم آن دوران طلائی را دوباره تجربه کنم. در نتیجه انگیزه ای هم برای مصرف ندارم.